همه گشتیم نقش ایوانش
زآن دهان غنچه باید از غیرت
بدامن دَرد گریبانش
در گریبان کشید سر، خورشید
ز آفتاب رخ درخشانش
باغبانى که نار پستان یافت
چه تعلق به نار بُستانش
با پریشانیم عجب جمع است
خاطر طرّه پریشانش
گوهر از قعر بحر مى آید
به تماشاى آب دندانش
حیرتى دارم از چنین رخسار
هم از آن کس که نیست حیرانش
به غلامى دهد گرش بیند
یوسف خویش ، پیر کنعانش
مى پرستند چون صنم در دیر
همه کافر و مسلمانش
چند باشى دلا ز بى باکى
ایمن از سِحر چشم فتانش
از جراحات دل توان دانست
حِدّت تیرهاى مژگانش
تا چه آید به دل چه مى گذرد
از دل کوه برق پیکانش
عار دارد ز ملک اسکندر
تشنه فیض آب حیوانش
از سِرشکم جهان چو دریایى است
لاشه من ، اسیر طوفانش
بس که چون مرغ شب زدم فریاد
در غم روزگار هجرانش
داد جان را سروش عالم غیب
مژده اى از وصال جانانش
کز وجود امام خاتم کرد
ختم حق برزمانه احسانش
چهره بنمود شاهد ازلى
به ستمدیدگان هجرانش
پرده از چهره برگرفت زمهر
ریخت سنگ جفا زد امانش
کرد از این جلوه ، ختم نور ازل
بر صف کاینات جولانش
سر فخر زمین از این مولود
بَر شد از آسمان و کیوانش
حجّة اللّه مهدى موعود
مظهر دین حق و برهانش
زاده عسکرى ، سمىّ رسول
نجل زهرا و نخل بستانش
جانشین محمّد مختار
عترت خاص و عین قرآنش
همچو شیر خدا به پیکر کفر
ضیغم ذوالفقار غژمانش
درَوَد شرک را ز روى زمین
همچون خاشاک ، داس برّانش
گرگ با پاس او برد هرروز
شکوه میش ، پیش چوپانش
پیش آهو ز بیم او از عذر
مى کند شیر شرزه دندانش
با قضاى خدا سیره خلق
چیست جز مشتها به سندانش
از خدا منتى به عالم نیست
بیشتر از وجود ذى شاءنش
عیسى و خضر، از پیش به نماز
بهر شاگردى دبستانش
جنّت و دوزخند روز جزا
مزد شکر و جزاى کفرانش
گویى این طارم بلند اساس
همچون گویى است پیش چوگانش
بى نفاذش نبود روز ازل
اثرى از سپهر و سکّانش
از عدم کاروان هستى کرد
عزم جنبش زعزّ فرمانش
اى شهى کز ولایت ابراهیم
نار نمرود شد گلستانش
دست لطفت ببرد از آدم
ذلّت دستبرد شیطانش
جز پناهت نبرد یوسف را
به عزیزى ز ذلّ زندانش
اى سحاب کفت زفیّاضى
خجلت ابر کاه یارانش
غرفه را چون فتد به بحر گناه
لطف کن ورنه برد طوفانش
دستگیرى کن از وفا ورنه
سیر آفات کند بنیانش
تا خدایى کند خداى جهان
آنکه عام است لطف و احسانش
خاصه لطف کردگار بواد
آنکه محکم به توست پیمانش
اقتباس از :سایت امام مهدی